ჩრდილოეთ კორეის საპატიმროებს გადარჩენილი ქრისტიანები აღწერენ, როგორ გადაიტანეს მტანჯველი წამება, როგორიცაა ვიწრო და პატარა საკნებში გამომწყვდევა, სადაც შეუძლებელია დაწოლა ან ფეხზე დგომა. ისინი მოწმობენ, რომ ციხის მცველები ქრისტიანს ბავშვის მოკვლასაც კი აიძულებდნენ.
ქრისტიანი ქალი, სახელად ჰიე ვუ (მისი ნამდვილი სახელი არ არის) ორგანიზაცია Open Doors USA-თან საუბრისას ამბობს, რომ მისი ქალიშვილი შიმშილისგან მოკვდა, 1997 წელს, ჩრდილოეთ კორეაში დიდი შიმშილობის დროს. მოგვიანებით მისი მეუღლე ჩინეთში გაიქცა, სადაც ის ქრისტიანი გახდა, მაგრამ დაიჭირეს და ჩრდილოეთ კორეის საპატიმროში გაგზავნეს, სადაც ის დაიღუპა კიდეც.
ქმრის მსგავსად, ჰიე ვუც გაიქცა ჩინეთში, მაგრამ ისიც დაიჭირეს და ჩრდილოეთ კორეაში დააბრუნეს, სადაც ციხეში აღმოჩნდა. ორგანიზაცია Open Doors USA-თან საუბრისას ის ციხეში გატარებულ დღეებს იხსენებს:
„საპატიმრო სხვადასხვა ნაწილად იყო დაყოფილი, ზოგიერთი სექტორი სამეურნეო საქმიანობისთვის იყო, ზოგიერთი – სამშენებლო, ზოგიც კი – მაღაროებში მუშაობისთვის. ქალები და კაცები ცალ-ცალკე იყვნენ, ყველა პატიმარი ისე გამოიყურებოდა, თითქოს სადაცაა სისუსტისგან გული წაუვიდოდათ, ყველა მათგანი უიმედო და სასოწარკვეთილი იყო და ამასთან ერთად მშიერიც.
თითოეული იღებდა ერთ მუჭა სიმინდს და რაღაც წვენს. მთელი წლის განმავლობაში ასე ვიკვებებოდით. პატიმრებს იმდენად შიოდათ, რომ მზად იყვნენ ყველაფრისთვის, ზოგიერთი მათგანი ძროხის განავალს ეძებდა, აგროვებდა და ჭამდა.
პატიმრები არა მხოლოდ მუშაობდნენ, არამედ ექსტრემალურ პირობებშიც უწევდათ ყოფნა, რამაც არაერთის სიკვდილი გამოიწვია.
არსებობდა ცალკე ჯგუფი იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც ციხიდან გაქცევას ეცადნენ. ისინი განავლით სავსე კონტეინერებს ეზიდებოდნენ, რომლებიც ხისგან იყო დამზადებული და იმდენად მძიმე იყო, რომ ორ ადამიანსაც უჭირდა ტარება. ისინი ყოველდღე ასრულებდნენ ამ სამუშაოს, მნიშვნელობა არ ჰქონდა, წვიმდა თუ თოვდა, მათ არ ჰქონდათ შესვენების უფლება.” – იხსენებს ჰიე ვუ.
მან ასევე აღნიშნა, რომ უარავი ადამიანი ციხეში შიმშილისა და მცველებისგან ცუდი მოპყრობის გამო დაიღუპა.
ჰანა, ასევე ყოფილი პატიმარი, ამბობს, რომ ქრისტიანები მოთავსებულნი იყვნენ პატარა საკნებში და იმყოფებოდნენ სხვებისაგან იზოლირებულნი, მათ არ შეეძლოთ დაწოლა ან ფეხზე წამოდგომა.
„ჩვენ დაყოფილები ვიყავით სქესის მიხედვით, მე და ჩემი ქალიშვილი ერთად, ჩემი ქმარი და ვაჟი კი ერთად. ბანაკში მისვლიდან სულ ცოტა ხანში ვნახეთ, როგორ აიძულებდა მცველი ქრისტიანს, მოეკლა ბავშვი.
თითქმის ყოველდღე მივყავდით დაკითხვაზე, ისინი დაუნდობლად გვცემდნენ… როდესაც დაკითხვაზე არ მივყავდით, ჩვენ უნდა ვმდგარიყავით მუხლებზე დაჩოქილნი საღამოს ხუთიდან თორმეტ საათამდე და ხმა არ უნდა ამოგვეღო.“
ჰიე ვუ იხსენებს, რომ მათ არ ჰქონდათ ლოცვის უფლება.
„ცემაზე მეტად რთული ჩემთვის ლოცვის აკრძალვა იყო, ჩვენ არ შეგვეძლო ხმის ამოღება, ამიტომ გულში ვლოცულობდი. ვლოცულობდი, რომ დანგრეულიყო კერპთაყვანისმცემლობა და ადამიანებს მოენანიებინათ, ვლოცულობდი ციხიდან გათავისუფლებაზე და იმაზე, რომ ქრისტიანებს მთელი მსოფლიოდან, ეშუამდგომლათ ჩვენთვის ლოცვებში.“
პატიმრები, რომელთაც შეძლეს და სასწაულის დახმარებით თავი დააღწიეს საპატიმროს, ჰყვებიან იმ საშინელებათა შესახებ, რაც მათ ათწლეულების განმავლობაში გადახდათ თავს.
თარგმანი: თეონა მენაბდიშვილი
რედაქტირება: მანანა ტვინიკაძე